yürürken yavan adımlarla o küçük göletin kenarında, yansımalardan seyrettiğim gökyüzündeydi anılar.

adım adım içinden geçtim her birinin.

her birinde hissettiklerim, adım adım kaldı ardımda.

her adımda daha azaldı, her adımda hafifledi.

sonsuz gibi gelmiyor artık ve biliyor musun o alışıldık karanlığı dolduruyor başka türlüsünden hisler, başka türlü anılar.

yürürken yavan adımlarla o küçük göletin kenarında, ne ben vardım, ne bir başkası.

iç sesim dahi susmuş, arta kalan sessizliği çocukluğum doldurmuştu.

belki bu yüzden, artık karanlık yerine loş bir tan yeri ağarıyordu orada.

belki, belki bu yüzden artık daha bana yürümeli, daha beni hissetmeliyim.

yürürken yavan adımlarla o küçük göletin kenarında, bir tutam tebessüm bıraktım suya dokunan ağaç köklerine.

sonsuza doğru, benden bir alıntı.