Beni kucaklayan tek şey karanlığım

dedi.. Sonra yavaş ve acı verici şekilde göz kapakları devrildi, ruhunun üzerine..

Alışmışlığını verdiği garip rahatlık vardı…

…her zaman, ölümün yadsınamazlığının gerçeği vuruyordu şakaklarına.

Düşünceler bir türlü kaybolmuyor, aksine çoğalıp nefes alınamaz bir hale sokuyorlardı.

Yine de…

Kucaklayan tek şey karanlıktı.

Zaman yoktu…

Karanlık hep vardı!